Amfiloxia Press

Η εμποροπανήγυρις Αμφιλοχίας ανοίγει τις πύλες της στις 3 Οκτωβρίου.
Ένα εμπορικό γεγονός με πολύ παλιές ρίζες που χρονολογείται πριν το 1900.
Ξεκίνησε σε μια εποχή που το υπαίθριο εμπόριο ανθούσε και η διακίνηση αγαθών και ζώων γίνονταν κυρίως από πλανόδιους εμπόρους .
Από τις αρχές του 20ου αιώνα σύμφωνα με μαρτυρίες παλαιοτέρων όλη η Αμφιλοχία αποτελούσε ένα υπαίθριο εμπορικό κέντρο.
Μικροπωλητές κτηνοτρόφοι γανωματζήδες σαγματοποιοί και άλλοι πλημμύριζαν την πόλη με σκοπό να προμηθεύσουν τα νοικοκυριά με τα απαραίτητα ρούχα ένδυσης και υπόδησης οικιακά σκεύη κάπες και γκλίτσες για τους κτηνοτρόφους,καζάνια άλευρα αλλά και κυρίως ζώα.
Από ότι λένε αυτοί που γνωρίζουν καλύτερα η πλευρά της πόλης από την μεριά της παλιάς πλαζ Αμφιλοχίας ήταν ο χώρος που υπήρχαν τα ζώα προς πώληση.
Αλόγα ,γαϊδούρια ,πρόβατα,κότες και ότι άλλο ήταν απαραίτητο για το εμπόριο και την κτηνοτροφία εκείνης της εποχής υπήρχε διαθέσιμο προς πώληση.
Πολλά υπαίθρια μαγαζάκια στήνονταν κατά μήκος όλης της παραλιακής ζώνης της Αμφιλοχίας.
Σιγά σιγά από τα μέσα και μετά του περασμένου αιώνα και με την έλευση της βιομηχανικής ανάπτυξης και την εντατική ανάπτυξη της κτηνοτροφίας η εμποροπανήγυρις άρχισε να χάνει τμήματα του εμπορίου που διακινούσε.
Στα νεώτερα χρόνια μετά το 70 το πανηγύρι μας περιορίστηκε στον χώρο της παραλίας στο κέντρο στην Ανδρέα Στράτου μέχρι το νοσοκομείο και στην Γεωργίου Στράτου πέρα από το Δημαρχείο Αμφιλοχίας.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το ζωεμπόριο εξαφανίστηκε σιγά σιγά και έμεινε μόνο το εμπορικό τμήμα .
Τα όργανα και τα τραγούδια από αντηχούσαν στην παραλία της πόλης μας κατά το επταήμερο αυτό ήταν εικόνες μιας άλλης εποχής.
Όλοι οι Αμφιλοχιώτες από τα μικρά παιδιά κυρίως αλλά και τους μεγαλύτερους περίμεναν το πανηγύρι μας για τα ψώνια τους .
Θυμάμαι ακόμα σαν τώρα,εκείνα τα μαύρα λουστρίνια (παπούτσια) πού μου έπαιρνε η μάνα μου και ο πατέρας μου από το πανηγύρι και ένα χαμόγελο νοσταλγίας φτάνει μέχρι και σήμερα στο ρυτιδιασμένο πλέον πρόσωπό μου.
Θυμάμαι την απέραντη χαρά μας σαν παιδιά, όταν μας έπαιρναν οι γονείς μας εκείνα τα πλαστικά πιστολάκια με τα βέλη βεντούζας.
Γέμιζε η παραλία και τα καφενεία από κόσμο και βόλτες σε όλη την διαδρομή που κάλυπτε το πανηγύρι.
Σήμερα περάσαμε σε μια άλλη εποχή που κατά την γνώμη μου το πανηγύρι μας δεν έχει καμιά σχέση με το παρελθόν, αναπόφευκτο βέβαια γιατί και η ζωή μας και το εμπόριο και η κτηνοτροφία έχουν αλλάξει προς το καλύτερο βέβαια.
Σήμερα έχει περιοριστεί κυρίως σε παιδικά παιχνίδια, εισαγόμενα ηλεκτρονικά που διακινούνται από τους οικονομικούς μετανάστες που βρίσκονται στην χώρα μας και ελάχιστα σε είδη οικογενειακού εξοπλισμού, ρουχισμού και τροφίμων.
Έχει την τάση να φθείρει και από πλήθος πλανόδιων εμπόρων αλλά και από ποσότητας προϊόντων προς πώληση.
Και επειδή είμαι οπαδός του ότι η ζωή κάνει κύκλους πιστεύω ότι σύντομα το πανηγύρι μας θα αναβαθμιστεί πάλι παίρνοντας τμήμα από την παλιά του αίγλη με την σύγχρονη μορφή του βέβαια.
Το πανηγύρι μας είναι σταθμός και φάρος των παιδικών μας χρόνων και πρέπει να κάνουμε ότι περνάει απο το χέρι μας να γίνει σταθμός και φάρος και των δικών μας παιδιών.